Tamaro, Tamus communis lub Dioscorea communis to spontaniczna roślina lecznicza doceniana ze względu na dobroczynne właściwości fitoterapeutyczne.
Ogólna charakterystyka Tamaro - Tamus communis - Dioscorea communis
Tamaro, nazwa naukowa Tamus communis lub Dioscorea communis, to jest oficjalny zakład rodziny Dioscoreaceae, rozpowszechniony w całej Europie, Afryce Północnej i Azji Zachodniej. Rośnie samorzutnie od morza do gór, do 800 m n.p.m., na polanach, na nieuprawianych gruntach, a nawet przywiera do drzew lub pni żywopłotów. Występuje w całych Włoszech, zwłaszcza w górach Lattari, jako typowa roślina runa leśnego i wzdłuż krzaczastych brzegów małych strumieni.
Tamaro jest wieloletnią rośliną zielną, pnącą się z kruchym bulwiasto-cylindrycznym, czarniawym na zewnątrz i białym wewnątrz korzeniem, który wiosną wydziela wyprostowane i giętkie pędy zielne o miedzianobrązowym kolorze, które średnio przekraczają 3 metry długości i są odnawiane co roku. Delikatne pędy mają końcówki skierowane w dół i przypominają wyglądem pędy szparagów.
odchodzi, naprzemienne i nagie, jasnozielone, osadzone na pędach cienkimi, cylindrycznymi, jasnozielonymi ogonkami o długości średnio 8 cm. Blaszka liściowa o długości 5-10 cm i szerokości 4-8 cm ma kształt serca z zaznaczonymi żyłkami zbiegającymi się w spiczastym wierzchołku. Podstawa liścia jest podzielona na dwa otwarte płaty w kształcie litery U. Młode liście są błyszczące, dobrze rozwinięte są nieprzezroczyste.
Tamaro jest rośliną dwupienną. Ma zielonkawo-żółte kwiaty męskie i żeńskie z okwiatem podzielonym na sześć płatów.
TEN kwiaty samce zebrane są w kwiatostany o długości około 15 cm, wspartych na długich szypułkach, podczas gdy samice mają nie więcej niż 1 cm długości pędów z krótkimi szypułkami.
TEN owoce są to bardzo gorzkie, kuliste jagody o jaskrawoczerwonym kolorze podobnym do porzeczki, zebrane w gęste, obwisłe grona, które utrzymują się na gałęziach nawet po opadnięciu liści. Dojrzałe jagody są bardzo dekoracyjne i choć toksyczne dla człowieka, stanowią źródło pożywienia dla ptaków.
Możesz być zainteresowany: Jadalne dzikie zioła
TEN posiew w liczbie 3/6 na jagodę są bardzo małe, klapowane, gładkie lub lekko pomarszczone, brązowawe i owinięte galaretowatą substancją. Nasiona Tamaro mają doskonałą zdolność kiełkowania.
Rozkwit
Tamaro kwitnie wiosną, od kwietnia do czerwca, w zależności od klimatu.
Masz problemy z roślinami? Dołącz do grupy
Uprawa Tamaro
Ta roślina, która ożywia jesienne i zimowe miesiące swoimi czerwonymi jagodami, jest uprawiana podobnie jak Sarsaparilla jako ozdobna roślina pnąca w miejscach ogrodu nie uczęszczanych przez dzieci, podtrzymując ją drucianą siatką lub drewnianą podporą, aby jesienią gałęzie już pozbawione liści i ozdobione czerwonymi owocami wyglądają jak efektowne girlandy.
Narażenie
Nawet jeśli dobrze rozwija się w miejscach częściowo zacienionych, aby produkować kwiaty i jagody, potrzebuje ekspozycji w pełnym słońcu, osłoniętym od silnych wiatrów. Dobrze znosi letnie upały i nie boi się mrozu.
Ziemia
Jest to roślina rustykalna, która nadaje się do uprawy na każdym typie gleby, ale preferuje wilgotną, luźną, piaszczystą lub gliniastą i dobrze przepuszczalną.
Podlewanie
Sarsaparilla jest spontaniczną rośliną śródziemnomorskiego zarośla, toleruje długie okresy suszy i zadowalając się deszczami, powinna być podlewana w okresach wielkiej suszy, aby utrzymać wilgotną glebę, aby sprzyjać wzrostowi delikatnych, elastycznych łodyg.
Zapłodnienie
Należy ją nawozić granulkami o powolnym uwalnianiu w okresie wznowienia wegetatywnego. Specyficzny nawóz dla roślin zielonych i kwitnących należy podawać u stóp rośliny.
Mnożenie przez ziarno
Siew Dioscorea lub Tamaro odbywa się bezpośrednio w domu lub jesienią w zimnym rozsadniku, zawierającym specyficzną glebę, utrzymywaną stale wilgotną, aż do pojawienia się delikatnych pędów.
Przycinanie
Nie wymaga przycinania, ponieważ zachowuje się jak roczna. Usuwane są tylko zwiędłe liście.
Pasożyty i choroby Tamaro
Jest to rustykalna, ale delikatna roślina, w rzeczywistości wśród chorób grzybowych obawia się zgnilizny korzeni, jeśli gleba nie jest dobrze osuszona. Rzadko jest atakowany przez mszyce i łuski, ale obawia się ataku larw niektórych ciem żądnych delikatnych pędów.
Kuracje i zabiegi
Nie wymaga konserwacji, a jedynie podpór, aby móc się wspinać.
Używane części Tamaro
Interesującą z fitoterapeutycznego punktu widzenia częścią rośliny jest korzeń, do jadalnego użytku służą pędy wierzchołkowe pędów.
Kolekcja korzeni
Korzeń Tamaro jest zbierany jesienią między wrześniem a październikiem, pod koniec cyklu wegetacyjnego, chroniąc dłonie rękawiczkami, aby uniknąć silnego efektu rubefy.
Musi być wyrwany z ziemi; uwolniona ze skórki ostrym nożem i podzielona na krążki o jednakowej grubości, musi być wysuszona na słońcu i ostatecznie przechowywana w szklanych lub ceramicznych pojemnikach.
Właściwości lecznicze Tamaro
Lecznicze, wymiotne, przeczyszczające, rozpuszczające, rubinfekcyjne, stymulujące właściwości tej rośliny są nadawane tej roślinie przez aktywne składniki korzenia. Dzięki swoim właściwościom rubefaction i stymulującym jest również przydatny jako wzmacniacz skóry głowy. Usuwa siniaki, zwichnięcia i naderwania mięśni. Lokalne zastosowania są również skuteczne w leczeniu odmrożeń, reumatyzmu i dny moczanowej.
W starożytności korzeń był również używany do sporządzania naparów i wywarów przeciw grypie, przeziębieniom i reumatyzmowi. Dojrzałe jagody zakonserwowane w alkoholu były szeroko stosowane w postaci okładów do leczenia odmrożeń.
Zastosowania
Obecnie stosowanie Tamaro jako rośliny leczniczej jest całkowicie zaniechane ze względu na skutki uboczne związane z obecnością szczawianu wapnia i potasu, saponin oraz substancji podobnej do histaminy.
W kuchni pędy Tamaro, ponieważ są jadalne, są spożywane jak szparagi lub te z Pungitopo, po blanszowaniu, smażone na patelni z czosnkiem i oliwą, w zupach lub jako nadzienie do rustykalnych ciast.
W wielu regionach suszony korzeń Tamaro jest używany wraz z nasionami kopru włoskiego, kolendrą, anyżem i cynamonem do przyprawiania potraw wieprzowych.
W ogrodnictwie znajduje zastosowanie na tarasach i ogrodach, po prostu jako roślina ozdobna.
Przeciwwskazania
Niekontrolowane stosowanie, nawet zewnętrzne, może prowadzić do skutków ubocznych o określonym nasileniu: reakcji alergicznych, wymiotów, biegunki, uszkodzenia nerek, układu pokarmowego i oddechowego.
Ostrzeżenia
Absolutnie zabrania się doustnego przyjmowania ekstraktu z tamaro lub jakiejkolwiek części rośliny.
Czy Tamaro jest trującą rośliną?
Wszystkie części rośliny są trujące, mają korzenie, surowe liście, aw szczególności owoce, które po połknięciu mogą być śmiertelne zarówno dla zwierząt domowych, jak i pasących się na pastwisku.
Objawy zatrucia w przypadku przypadkowego spożycia objawiają się ciężką biegunką, nudnościami, wymiotami, pieczeniem w jamie ustnej i błonach śluzowych, pęcherzami na skórze.
Jednak młode pędy są powszechnie używane i spożywane, podobnie jak chmiel lub szparagi, a nawet korzeń jest jadalny, jeśli jest dobrze ugotowany.
Uwaga: tej rośliny nie należy uprawiać tam, gdzie są małe dzieci, ponieważ przyciągają je bardzo trujące czerwone jagody.
Ciekawość
Nazwa rodzajowa Dioscorea została nadana roślinie na cześć Dioscoridesa, doktora kultury greckiej, botanika i farmaceuty. Specyficzny epitet communis oznacza bardzo pospolitą roślinę.
Nazwa Tamus wywodzi się z łaciny.
Tamus communis lub Dioscorea communis we Włoszech ma wiele innych nazw, w rzeczywistości jest powszechnie nazywany: Tamaro, Uva tamina, Vite nera, Cerasiola, Viticella. Na Sycylii nazywa się: „Pedi di liufanti, Sparaci di cannitu, Sparaci di donna, Sparaci niuri, Vidicedda”.
We Francji Tamaro jest znany jako Herbe aux femmes battues, czyli „zioło dla bitych kobiet”, nazwa, która odnosi się do terapeutycznego wykorzystania startej miazgi korzenia w leczeniu krwiaków, siniaków i skręceń.
Dawniej nazywano Tamus communis Pieczęć Madonny.
Na koniec pamiętaj, że Tamaro jest często mylony z Sarsapariglia.
Galeria zdjęć trujących roślin leczniczych
