To lęk przodków, który ma swoje korzenie w mgle czasu. To, że nietoperz przykleja się do włosów (zwłaszcza kobiet, które noszą je długie i luźne), z czasem stał się fobią tak zakorzenioną, że nie daje szansy ucieczki. Prawdziwy strach, który czasami uniemożliwia nawet najbardziej nieustraszonym spacerom pośród natury o zachodzie słońca, być może z ukochaną osobą. Ale czy naprawdę istnieje takie ryzyko? Czy to naprawdę uzasadniony strach? Można powiedzieć, że po części tak, a po części nie. Ogólnie rzecz biorąc, przekonanie, że nietoperze przyklejają się do kobiecych włosów i aby się ich pozbyć, wystarczy ściąć gruby kosmyk, pochodzi nawet z czasów starożytnych, kiedy ludzie mieszkali w prostych chatach i wieczorami gromadzili się przy rozpalonym ognisku. Na sufitach tych chat często siadało kilka nietoperzy, niektóre z młodymi mocno przytwierdzonymi do futra matki. Czasami jednak ten mocny chwyt miał tendencję do rozluźniania się – w przypadku szczeniąt! – i nietoperze spadały na ziemię. Jeśli na trajektorii między sufitem a ziemią nietoperze napotkały kobiecy włos, przylgnęły do siebie bez zbyt wielu komplementów, z pewnością myśląc, że to matka.
Zakradły się do środka, nie chcąc wyjrzeć z tego ciepłego gniazda. Nieszczęśnicy nie wydawali się jednak zbytnio doceniać nowego gościa i zaczęły pojawiać się chwile prawdziwej paniki, tak że często musiał zrywać część włosów. Załóżmy, że ogólnie nietoperz nie jest zwierzęciem, które atakuje ludzi bez powodu, ani że nie chce atakować włosów kobiet, ponieważ jest to gatunek z „sonarem”. Rodzaj radaru, który zapobiega zderzeniu się z przeszkodami. A potem spójrzmy prawdzie w oczy, ilu z nas zwykle jeździ na stację pod nietoperzowe matki z mnóstwem szczeniąt przyczepionych do włosów…?
