Częste kadzidło - Pulicaria dysenterica

Lpospolite kadzidło znany również jako dzika mięta lub mentastro to jest oficjalny zakład uprawiana również do celów zdobniczych w ogrodach.

Ogólna charakterystyka Pulicaria dysenterica - Pospolita Incensiaria

L„Zwykłe kadzidło”, nazwa naukowa Pulicaria dysenterica, to roślina zielna z rodziny Asteraceae pochodzi z południowej Europy, rozprzestrzenił się w rustykalnym stanie na całym terytorium Włoch wzdłuż rowów, brzegów strumieni i rzek, na łąkach, na nieuprawianych i podmokłych terenach, na wzgórzach i górach do 1500 metrów nad poziomem morza.

Lkadzidło, około 70 cm wysokości, ma Scapose roślina hemikryptofit (bylina z pąkami umieszczonymi na poziomie gruntu i wydłużoną osią kwiatów, często pozbawioną liści), o krzaczastym pokroju, z kłączowym systemem korzeniowym, z którego rozwijają się wyprostowane pędy, różnie rozgałęzione, które w okresie kwitnienia mają tendencję do łukowato część wierzchołkowa pod ciężarem kwiatostanów. Wierzchołki łodyg są wełniste z powodu obecności gęstego białawego puchu.

odchodzi które pokrywają łodygi kadzidła są podstawowe i kalinarne. Liście podstawy są bezszypułkowe (bez ogonków liściowych) z całą blaszką liściową lancetowatą, brzegi lekko ząbkowane, powierzchnia pomarszczona z żyłkami siateczkowatymi w okresie dojrzewania. Tam szczególna cecha tych liści czy to wyschnąć mało przed kwitnieniem. Liście ogoniaste są ułożone tak, aby na przemian obejmowały łodygę, mają powiększoną podstawę i kształt sznurkowy. Oba rodzaje liści mają około 5 cm długości i 2 cm szerokości.

Liście Pulicaria dysenterica, jeśli są pocierane między dłońmi wydzielają aromatyczny zapach przypominający mennicę.

TEN kwiaty są pogrupowane w rozgałęzione, końcowe główki kwiatowe i są typowe dla Asteraceae. Każda główka kwiatowa o średnicy 20-30 mm ma długą i cienką szypułkę podtrzymującą otoczkę utworzoną z licznych liniowych i ostrych przylistków. Kwiaty tworzy podwójna korona, na obwodzie głowy znajdują się płatki języczkowate koloru żółto-złotego, natomiast korona wewnętrzna jest rurkowata z 5 zębami koloru ciemnożółtego otoczonymi szczecinami pappy. Co więcej, kwiaty Pulicaria są hermafrodytami: kwiaty korony zewnętrznej (ligulate) są żeńskie; podczas gdy cylindryczne środkowego guzika są biseksualne. Zapylanie odbywa się przez pszczoły i muchy. Roślina jest samopłodna.

Może Cię zainteresować: Bullet Thistle - Echinops

TEN owoce One są małe niełupki podłużny, przecinany kilkoma pionowymi i włochatymi żebrami zakończonymi w górnej części efektowną papką złożoną z kilku bardzo długich włosków.

TEN posiew dojrzewają od września do października i opadają na ziemię (po kilkumetrowym uniesieniu przez wiatr dzięki pappusowi

Rozkwit Incensary

Pulicaria dysenterica kwitnie w okresie letnio-jesiennym, od lipca do października.

Uprawa kadzidła - Pulicaria dysenterica

Narażenie

Jest to roślina rustykalna, która dobrze rośnie w miejscach nasłonecznionych lub częściowo nasłonecznionych. Nie boi się zimna i jest odporny na ciepło.

Ziemia

Preferuje gleby wilgotne i świeże zarówno wapienne jak i krzemionkowe o obojętnym pH i średnio bogate w materię organiczną.

Masz problemy z roślinami? Dołącz do grupy

Podlewanie

Roślina uprawiana jako dom jest zadowolona z wody deszczowej, ale w miesiącach letnich potrzebuje regularnych dostaw wody.

Zapłodnienie

Aby wspomóc wzrost wegetatywny i produkcję nowych pędów kwiatowych, raz w roku podawaj dobrze dojrzały obornik lub kompost do podstawy główki.

Rozmnażanie kadzidła - Pulicaria dysenterica

Roślina jest samopłodna i rozmnaża się przez nasiona, a także może być rozmnażana wegetatywnym sposobem agamicznym, dzieląc kępki lub kłącza, które pełzają na poziomie gruntu

Mnożenie przez ziarno

Siew odbywa się wiosną lub jesienią w zimnym rozsadniku, zakopując nasiona na głębokości około 0,5 cm. Gdy rośliny są wystarczająco duże, aby można je było manipulować, przesadza się je do pojedynczych doniczek i hoduje w nich do momentu ostatecznego posadzenia.

Propagacja przez podział

Wiosną, przed wznowieniem wegetatywnym, najsilniejsze i najsilniejsze kępy są dzielone na kilka części z dobrze rozwiniętymi korzeniami. Podzielone rośliny należy sadzić od razu lub wyhodować w pojedynczych doniczkach umieszczonych w zacienionym miejscu przed posadzeniem późną wiosną lub wczesnym latem.

Składniki i właściwości Pulicaria dysenterica

Ta roślina lecznicza zawiera inulinę, śluzy inuliny i garbniki o dobrze znanych właściwościach farmaceutycznych od czasów starożytnych, które były wykorzystywane, zwłaszcza z kłącza, do użytku zewnętrznego jako środek ściągający o ogólnym działaniu przydatny zwłaszcza w przypadku czerwonki i innych zaburzeń jelitowych charakteryzujących się emisje cieczy, właściwości między innymi skuteczne w leczeniu hemoroidów, stanów zapalnych skóry i jamy ustnej (zapalenie dziąseł i jamy ustnej). Do użytku zewnętrznego do dziś wywar z kłączy służy do płukania i nakładania na zainteresowane części. Odwar jest prosty w przygotowaniu: zagotować i gramy kłącza Pulicaria dysenterica w 100 ml wody.

W starożytności kwiaty Pulicaria były również używane jako środki lecznicze (lek do użytku zewnętrznego o doskonałych właściwościach regenerujących i leczniczych, stosowany głównie w przypadku zmian skórnych i owrzodzeń).

Zastosowania kadzielnicy

Rośliny Pulicaria, a także cenione za swoje właściwości lecznicze, dziś są również szeroko wykorzystywane do celów zdobniczych do produkcji kwiatów ciętych oraz w ogrodnictwie m.in naturalny środek odstraszający pasożyty zwierząt.

W czasach starożytnych i do dziś pędy, liście i kwiaty są spalane odjechać za pomocą dymu owady, a w szczególności pchły i podobne pasożyty z domów i ubrań. To zastosowanie wyjaśnia również ogólną nazwę rośliny, która wywodzi się z łaciny pulex (pchła).

Konkretna nazwa czerwonka odnosi się do faktu, że roślina była stosowany również jako lek na czerwonkę jak wskazuje również Linneusz, ojciec współczesnej klasyfikacji istot żywych, który nadał nazwę rodzajowi.

Odmiana Pulicaria lub dzikiej mięty

Istnieje kilka gatunków Pulicaria i wymieniamy te najczęstsze.

Pulicaria vulgaris lub incensaria fetida

Gatunek różniący się od Pulicaria dysenterica szerokimi, lancetowatymi i często falistymi liśćmi oraz małymi, prawie kulistymi kwiatostanami. Wytwarza żółte kwiaty z zewnętrznymi płatkami języczkowatymi, które są dłuższe lub krótsze niż otoczka. Przylistki zewnętrzne są krótsze niż wewnętrzne, a kwitnienie trwa od lipca do sierpnia.

Pachnie Pulicaria lub pachnące incensaria

Wieloletnia roślina zielna o wysokości 20 - 75 cm, z wyprostowaną łodygą rozgałęzioną ku górze i aksamitną w dotyku ze względu na obecność krótkiego, ale gęstego puchu.
Obecne w momencie kwitnienia liście przypodstawne mają kształt jajowato-podłużny, są zjednoczone w rozetę i zaopatrzone w szypułkę, podczas gdy szypułki są bezszypułkowe i mają kształt lancetowaty. Liście są wełniste w dolnej części, a pogniecione w dłoniach wydzielają charakterystyczny zapach mieszany z kadzidłem i miętą, jak roślina kadzidła lub mięta. Kwiaty, języczkowate zewnętrzne i rurkowate wewnętrzne, są żółte i kwitną od maja do lipca. Ta odmiana Pulicaria rośnie na śródziemnomorskich zaroślach, polanach, lasach do 1200 metrów i w przeciwieństwie do Pulicaria dysenterica nie jest rozpowszechniona na całym terytorium Włoch. Z korzeni rośliny za olej niestabilny z właściwości antybakteryjne jest środek grzybobójczy który może być stosowany w leczeniu atopowego zapalenia skóry oraz w leczeniu stanów zapalnych dziąseł.

Ciekawostki na temat kadzidła

nazwa rodzaju Pulicaria pochodzi z łaciny pulicarius (podobny do pchły) i odnosi się do właściwości przeciw pchłom niektóre substancje zawarte w roślinie; podczas specyficzna nazwa dyzenterica to odnosi się do jego własność lekarski przeciwko czerwonce.

Zwykłe kadzidło nazywane jest wieloma nazwami zwyczajowymi, które różnią się w zależności od regionu, a wśród wielu Włochów wymieniamy najczęściej:

• Dzika mięta,
• arnika włoska,
• Mentastro,
• Inkarnacja,
• Ziele na kaszel psa,
• Cuchnący chwast,
• Pulicaria czerwonka,

Galeria zdjęć Kadzidło zwyczajne - Pulicaria dysenterica