Pełnia księżyca. Cisza dookoła. Oto i oto wilk wyjący w oddali. Stąd większość legend i mitów związanych z tak zwanymi „wilkołakami”. Ale kim są wilkołaki? Przede wszystkim musimy wyjaśnić: często słowo „wilkołak” zostało błędnie nałożone na słowo „wilkołak”, ale istnieją między nimi różnice.
W rzeczywistości, patrząc na legendy, słowo „wilkołak” oznacza przede wszystkim osobę, która po swego rodzaju klątwie zamienia się w bestię o cechach dzikiego wilka, gdy na niebie jest pełnia księżyca. Kiedy wilkołak stał się interesującym tematem dla kina, do tej legendy dodano inne elementy, takie jak fakt, że wilkołaka można zabić tylko srebrną bronią - ostrzami, kulami itp. -.
Z drugiej strony wilkołak, zgodnie z popularną tradycją, może również wskazywać na „prostego” wilka o dużych rozmiarach, który od czasu do czasu może przybrać monstrualne cechy, ponieważ ma tendencję do żywienia się ludzkim mięsem.
W tym przypadku wilkołak - zawsze zgodnie z legendami i popularnymi tradycjami - przemienia się wbrew swojej woli, podczas gdy w przypadku wilkołaka może przemieniać się kiedy tylko chce, cecha powiązana znacznie bardziej z wolą i rozumem, dlatego wymaga tego odnoszą się bardziej do człowieka niż do zwierzęcia. Często likantropia kojarzona jest w psychiatrii i medycynie z rzadką postacią histeryczną, która w pewnych szczególnych warunkach, takich jak noce pełni księżyca, może sprawić, że cierpiący na nią ludzie przyjmą postawy zwierzęce.
Dokładnie jak wilk. W każdym razie, niezależnie od tego, czy istnieje, czy nie, musimy przede wszystkim zaakceptować fakt, że pewne postacie tylko dlatego, że zrodziły się z mitów lub legend, należy traktować z przymrużeniem oka w odniesieniu do ich rzeczywistego istnienia. I spójrzmy prawdzie w oczy: w takich przypadkach lepiej zaufać tylko mitowi niż rzeczywistości …
